اوستا

گاهان از كهن‌ترین بخشهای اوستا، نامه‌ی مینوی ایرانیان، است كه از خود اشو زردشت به یادگار مانده ‌است.
استاد زنده‌یاد ابراهیم پورداود دو گزارش از گاهان فرداست ما نهاده‌اند: نخستین کار ایشان در سال ۱۹۲۶ میلادی، برابر با ۱۳۰۵ خورشیدی، بر پایه‌ی کار استاد بارتولومه‌ی آلمانی بر گاهان بود و این نخستین گزارش است. پس از بیش از دو دهه، استاد کار بارتولومه را کنار گذاشت و در سال ۱۹۵۲ میلادی، ۱۳۳۱ خورشیدی، با پژوهشی گسترده‌تر و ژرف‌تر، این بار خود گاهان را سرراست به پارسی گزارد.

یشتها بخشی ارجمند از نامه‌ی مینوی ایرانیان، اوستا، است که در ۲۱ بخش آن ایزدان کهن ایرانی چونان مهر و ناهید و تیشتر و … ستوده شده‌اند.

یسنا بخشی از نامه‌ی مینوی ایرانیان، اوستا، است. در اوستا یَسنَ به معنی ستایش و پرستش است. یشت نیز به همین معنی است ولی از آن ستایش و نیایش آفریدگار و امشاسپندان را اراده کنند.
یسنا ۷۲ هات (فصل) دارد و گاهان زردشت نیز در شمار همین ۷۲ هات است.

اوستا، میراث مشترک فرهنگی جهانیان، کهن‌ترین نوشتار ایرانیان و نامه‌ی دینی مزدیسنان است.
گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه از گزارش اوستای استاد پورداود دربردارنده‌ی شش دفتر گاهان، یسنه، یشتها، ویسْپرَد، خُرده‌اوستا و وَندیداد است با پیوستها و یادداشتهایی پرشمار.